Na één druk op de knop, weet ik niet wat ik op mijn hals haal. Mijn wijsvinger kan zich niet bedwingen. Daar gaat mijn nieuwe profielfoto in drie…twee…één. Na drie jaar radiostilte op social media, is het moment aangebroken om weer zichtbaar te zijn. Uit angst voor reacties en vragen, besloot ik onder de radar te blijven. Mijn werkgever had de jacht op mij geopend en was aan het zoeken naar een stok om mee te slaan. Door een arbeidsconflict over nevenactiviteiten, voelde ik aan dat ik niet meer moest opvallen. De grijze muis was geboren. Nu, een jaar uit dienst, ben ik zover om naar buiten te treden. Met een vrolijke foto tussen de bloemen, presenteer ik de nieuwe versie van mezelf.
Ping, ping, ping… moeders, zus en zwager hebben al geliked. Dat voelt weer vertrouwd. Na tien minuten ontvang ik een whatsapp uit onverwachte hoek. Een oud-collega voelt zich geroepen: “Leuk om weer wat van je te zien. Ben blij dat het goed met je gaat. Groetjes!” Enigszins verbouwereerd staar ik naar mijn scherm. Wie zegt dat het goed met me gaat? Waar is dat op gebaseerd? Ik begrijp de aannames niet. Mensen stellen geen vragen. Het liefst had ik tijdens de eerste lockdown de vraag gekregen hoe het met mij ging. Gewoon zomaar. Niet omdat ik juist veel of weinig online te vinden ben. Maar gewoon omdat iemand het zich oprecht afvraagt. Ik snak zo naar mensen die de tijd voor elkaar nemen. Waar is de oprechte interesse gebleven? Het leven zou zoveel mooier zijn als er vragen gesteld worden. Weg met de interpretaties. Weg met de “Hey,-alles-goed-en-door”. Lang leve de vraagtekens.
English (UK) 
Nederlands