Of het aan mijn intelligentiequotiënt ligt of aan het feit dat ik trends aan zie komen weet ik niet. In mijn vierde levensjaar sprak ik de legendarische woorden al uit.
‘Ik wil geen moeder worden.’
Bij het openen van mijn Pennie rekening bij de Postbank was het dertig jaar geleden al duidelijk. Ik was nog net geen tiener, maar vroeg wel elke verjaardag los muntgeld om dat vervolgens keurig een plek te geven in de bijbehorende spaarpot. Tante Hilda en ome Hans, beide kinderloos, steunden mijn missie maar al te graag. Hun nichtje wist dat het leven alleen maar duurder zou worden en dat al die opgespaarde guldens later broodnodig zouden zijn.
En ik ben nu maar wat blij dat ik zonder bekkenbodemproblemen en een uitgerekte vulva door het leven mag gaan. Dat mijn geld van mij is en niet opgaat aan opgeschoten jong dat op de wereld gezet moest worden, omdat dat volgens de maatschappij nou eenmaal hoort. Ik zag deze week de vlaggen uithangen. Aan het begin van het schooljaar is dat nu ook een traditie. Van moeders die spijt hebben dat ze hun oren hebben laten hangen naar dat welbekende stemmetje. Rammelende eierstokken met duivelsoren op die allang wisten dat als ze gehoord zouden worden, het leven ophield voor de eigenares in kwestie.
Op de eerste dag na de vakantie zit ik met een bak popcorn aan de rand van het schoolplein. Aanschouw ik glimlachend het tafereel van bakfietsen en auto’s die vlak voor de school op de stoep parkeren. Je moet er toch niet aan denken dat het kind hielspoor overhoudt aan de afstanden die hij op jonge leeftijd moet lopen. In mijn tijd ging er een bel af, hier functioneren de kinderen als alarm. Een invasie aan kleuters zoekt hun slachtoffer op dat zich pappa of mamma noemt. Mijn nichtje van vier komt naast me zitten. Neemt een hand popcorn en spreekt vervolgens de woorden uit waar ik alleen maar trots op kan zijn: ik word later ook tante. Net zoals jou Noenoe.
English (UK) 
Nederlands