De afgelopen zeventien jaar werkte ik er middenin: een angstcultuur. Als naïeve student was ik blij met mijn bijbaan en had ik zelf weinig te maken met het management. Maar de laatste twee jaar van dat dienstverband heb ik als ervaringsdeskundige aan den lijve ondervonden hoe het voelt om in een angstcultuur te werken. Dat ik constateer dat er sprake is van een angstcultuur binnen het bedrijf, wil voor mij al zeggen dat het te laat is en heeft het management dus gefaald. En nu ik er van een afstand naar kan kijken, kan ik maar tot één conclusie komen. Het is het management dat het gedrag in stand houdt en er voor zorgt dat de angstcultuur blijft bestaan.
Toen ik de proef op de som nam en aan één van de hogere directieleden vroeg of hij zich bewust was van de angstcultuur die heerst, werd de ontkenning ingezet. Wat mij betreft is dat een gebrek aan zelfreflectie. Ontbreken, missen of tekortschieten betekent ook wel falen. Na een aantal jaren had ik door welke collega’s niets zeiden tijdens vergaderingen, maar in de kantine de grootste mond hadden. Uitgerekend de collega’s die later promoveerden, hadden opeens geen mening meer. De uitgesproken types waren schaarste. De onderwerpen van discussie waren niet veranderd, maar de nieuwe leidinggevenden hielden zich afzijdig. Fouten die werden gemaakt, werden onder het tapijt geschoven en niet meer over gesproken. Een fout toegeven voelt vaak als het verzwakken van je eigen positie. Een positie waar collega’s op solliciteren vanwege macht, status en geld. Resultaat: medewerkers zien dat dit gedrag beloond wordt en dat het je op de hoogste posities brengt. En juist dat gedrag wordt overgenomen in alle lagen van de organisatie.
English (UK) 
Nederlands